باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد           دنـدانـه ‏هاى كـنگـره قـصد شكست كرد

نورى به صحن معبد زردشتـیان رسید           كـآتـشـكـده ز نـابـى آن‏ نـور؛ مست كرد

بــالا بــلــنــد آمــد و هــر ارتــفــاع را           در زیـر پـا نهـاده و پایین و پـست كرد

در هر دلى نشست و به شكلى ظهور داشت           این گونه بود كآینه را خود پرست كرد

وقتى سؤال كـردم از او خود اشاره ‏اى           در پـاسخـم به پـرسش روز الـست كرد

حُسنش به غایت است و ظهورش قیامت است           زیباترین هر آنچه كه زیباتر است كرد

فـیـض مـقـدسـى و تـعــجـب نـمى ‏كـنـم           این چیزها كه هست، نگاه تو هست كرد